Normaal besteed ik niet veel aandacht aan Duitse redacteuren van vakbladen over vloeren maar voor Walter Pitt maak ik een uitzondering. Op 1 maart is hij helaas overleden in de leeftijd van 70 jaar. De foto komt van het vakblad Boden Wand und Decke.

Pitt werkte langer dan 20 jaar lang voor het Duitse vakblad Boden Wand und Decke (BWD) en was altijd benaderbaar voor vragen over houtsoorten en parket, ook voor beginnende redacteuren zoals ik aan het begin van het nieuwe millenium. Ik kende zijn gezicht en zijn goed geschreven artikelen uit het Duitse magazine en wanneer ik hem jaarlijks in Hannover op de Domotex tegenkwam zeiden we elkaar gedag en gaf hij antwoord op mijn vragen: wat is het verschil tussen Frans en Slavonisch eiken? Is essen echt een geschikte houtsoort voor houten vloeren? Parket en vloerverwarming, gaat dat ooit iets worden (Pitt was een warm voorstander van de combinatie, ook toen de verwarmingssystemen nog niet zo goed ontwikkeld waren als nu. Mits de dekvloer in orde was en de opstookprotocollen precies werden gevolgd). Hij was een gediplomeerde Holzwirt (houtwetenschapper) met een parketachtergrond: zijn ouders hadden een parketwinkel. Na een tijdlang bij parketfabrikant Höhns te hebben gewerkt had hij inmiddels zo’n talent voor schrijven ontwikkeld dat hij in 1996 toetrad tot de redactie van BWD.

Pitt, die in Duitsland de bijnaam Brett-Pitt had (Brett als in plank), schreef als wetenschapper ook Duitse standaardwerken over houtsoorten en parket. Zijn artikelen in BWD vielen op door de haarscherpe en gedetailleerde zelfgemaakte foto’s van de schade aan een (onder)vloer, vaak met de lineaal in beeld voor het idee van de schaal van de gaten en scheuren. Naast redacteur was hij ook schade expert en werd vaak ingeschakeld voor verzekeringsgevallen. Twee vliegen in één klap: een mooie klus en een leuk verhaal voor het blad. Hij had een fijne neus voor trends: als een van de eersten zag hij de mogelijkheden voor bamboe als vloerbedekking na bezoeken in China (net als Gerben J. Sas in ons land, overigens). Pitt was een bescheiden man, liep nooit te koop met zijn enorme kennis van hout en van de parketbranche en ik heb altijd geprobeerd om zijn voorbeeld te volgen. Wanneer we elkaar zagen in Hannover of bij fabrieksbezoeken tekende hij vaak een voorbeeld van een schadegeval dat hij weer eens had meegemaakt: “Echt, de lijm zat alleen maar op deze punten van de ondervloer. Bezuinigen op lijm leidt altijd tot schade en juist meer kosten…” Totaal benaderbaar, nooit bang om kritische vragen te stellen, een parketman in hart en nieren.

Hij was inmiddels al enkele jaren met pensioen (en volgens BWD inmiddels een verwoed en getalenteerd houtsnijkunstenaar geworden), we hadden dus al jaren geen contact meer en ik denk niet dat hij bij het horen van mijn naam zou denken: oh ja, die lange uit Holland. Maar ik ben hem voor altijd dankbaar als bron van inspiratie.