Afgelopen dinsdag is na een kort ziekbed Wim Pronk overleden. Wim (10 maart 1954 – 28 januari 2020) was lange tijd werkzaam bij de RIGO Verffabriek en een bekende verschijning in de vloerenwereld. Zijn familie meldde het nieuws al gisteren (woensdag) op social media, zijn werkgever reageerde vandaag met een bericht.
“Dapper en tot het eind gelachen, maar het was echt op”, aldus de familie. Zelf heb ik Wim in 2003 leren kennen als een humorvolle, ietwat sarcastische, de kat uit de boom kijkende brombeer met heel veel kennis van parket en afwerking en een enorme liefde voor zijn familie, Ajax (iedereen maakt fouten, zei ik als Spartaan dan tegen hem, en kreeg dan bloemrijke verwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Dat ik net zoveel verstand van voetbal had als van parket was nog een milde) en La Bella Italia. Als beginnend redacteur kwam ik na een flinke wandeling vanaf de bushalte drijfnat aan bij de fabriek in IJmuiden, die eerste keer in 2003. Wim stond grijnzend op me te wachten: geen paraplu, geen rijbewijs, geen verstand van olie en lak. “Goed begin van je loopbaan, jongen…Dat gaat me nog wat worden met jou…”
Door de jaren heen zag ik Wim op beurzen en interviewde ik hem jaarlijks in IJmuiden. Soms liep ik weer door de regen ( “Je leert het ook nooit! Het regent hier bijna altijd.”), soms reed ik met hem mee vanuit Amsterdam naar IJmuiden (“Haal dat rijbewijs nou toch eens!”). Hij stond wantrouwend tegenover succesvolle producten van andere fabrikanten (“Dat kan niet kloppen. Kan gewoon niet!”) en leerde me dat geen enkele chemische samenstelling volledig vrij van vluchtige stoffen kan zijn (“Dan lazert het in elkaar. Los zand, geen verbindingen. Kan gewoon niet!”). Toen ik (tijdelijk, zo bleek later) afscheid nam van het schrijven over vloeren en voor de laatste keer naar IJmuiden ging (het was droog en zelfs zonnig, voor de verandering) had Wim taart voor bij de koffie: “De eerste keer en de laatste keer kom je hier over de vloer…en wat heb je nou geleerd over vloeren in de tussentijd? Je weet nog steeds helemaal niets, hahahaha!”
De laatste jaren zag ik hem minder vaak door zijn verslechterende gezondheid en de collega’s bij RIGO die zijn taken overnamen. Het nieuws dat hij overleden is bedroeft me zeer. Adieu, Wim. Je was een geweldige kerel.
RIGO Verffabriek stuurt zojuist het volgende bericht:
“Vandaag bereikte ons het droevige nieuws dat onze collega Wim Pronk na een kort ziekbed is overleden. Wim heeft zo’n twintig jaar bij ons, RIGO Verffabriek, gewerkt en heeft zich altijd vol toewijding en overgave ingezet voor het parket vak. Wim was altijd aan het werk, bezig met de techniek van het lakken en oliën van vloeren, met kennis overdracht en met onze klanten. We zijn Wim zeer dankbaar voor zijn jarenlange loyaliteit en toewijding. We wensen zijn vrouw Yvon en zoon Tristan veel sterkte met dit verlies. We zullen Wim missen.” Ik sluit me hier bij aan.
Wat de foto betreft: een goede foto van Wim heb ik niet meer. Ook dat was Wim: “Doe die camera nou weg en neem gewoon een foto van die vloer, dat vind ik veel belangrijker dan mijn hoofd.” Vandaar dus een foto van een vloer.
